Over Tom als schrijver:

​

'Hofland doet wat hij in vrijwel al zijn werk doet: bizarre situaties geloofwaardig maken door ze te omkleden met alledaagse dialogen, doorspekt met woordjes als ‘je weet wel’, ‘zeg maar’, ‘nou, oké’, ‘dus ja’ – et cetera. De gesprekken tussen personages, en ook hun gedachten, zijn zo gewoontjes dat je haast gedachteloos wordt meegevoerd in het vreemde plot. Tot het verhaal ineens afgelopen is en je opschrikt: wat voor vreemds heb ik nou eigenlijk gelezen?'

- De Volkskrant (over Mos)

​

​'Hier is een schrijver aan het werk die geniet van de kracht van verhalen. Hofland verzint wat om zijn lezers te veroveren, en dat lukt hem goed. (...) Realistisch zijn de tien verhalen niet, maar wel zeer geloofwaardig. Het lukt Hofland keer op keer om zijn lezers binnen de korte tijdspanne van dit genre meteen in het diepe te gooien, genoeg context te bieden om de personages te leren kennen en te zorgen voor een verrassende wending of ontknoping. Er wordt veel gesuggereerd, weinig benoemd en dat geeft lezers wat te doen. Hofland heeft zich duidelijk vermaakt bij het schrijven aan deze bundel. En nu is het plezier aan de lezer.'

- Trouw (over Een stroopgraf voor de bij)

​

'De roman 'De Menseneter' is zowel tragisch door het menselijke leed als bijzonder grappig door de geestige dialogen en absurdistische wendingen die het verhaal steeds neemt. Binnen het schema van het genre, weet

Hofland de lezer steeds opnieuw te verassen. Hij is origineel en beschikt over een rijke verbeelding. Dat is een verademing in een literair klimaat waarin het vooral autofictie is wat de klok slaat.'

- Fragment juryrapport BNG Bank Literatuurprijs

​

'De karakterschetsen en de beschrijvingen van hun binnenwerelden en hun fysieke gewaarwordingen, zijn al net zo komisch en trefzeker als de scherpe beschrijvingen van het decor. In zulke observaties heeft Hofland iets van Hermans. De zorgvuldig opgebouwde ontsporingen doen soms aan de romans van Merijn de Boer denken. Maar eigenlijk doe je met zulke vergelijkingen de originaliteit van De menseneter tekort. Zo’n combinatie van hilariteit en scherpzinnigheid is heel zeldzaam, zo’n boek kom je maar één keer tegen.'

- Het Parool

​

Een genre geloofwaardig imiteren is knap, maar het blijft een kunstje. Maar Hofland voegt iets extra’s toe, iets eigens wat ook zijn andere werk kenmerkt: een mix van ironie, absurdisme en suspense. Zaken die moeilijk te doseren zijn; het wordt al snel flauw, onbegrijpelijk of te willekeurig. Maar in De menseneter is het goed gegaan. Het geheel is grappig én spannend; een zeldzame combinatie. Ik moest vaak denken aan de films van Alex van Warmerdam, die zich immer afspelen op unheimische plekken met een hoog eind-van-de-wereldgehalte, strakke gazons, zoemende insecten en enge honden, waarin de tragische hoofdpersoon niet zelden te gronde wordt gericht door een vreemde kracht. En dat je daar dan tóch om moet lachen.

- De Volkskrant

​

'Hofland is een echte verteller, een verzinner, hij blijft als auteur onzichtbaar en doet (vooralsnog) niet aan autobiografisch schrijven, tegen de heersende trend in. Hanna Bervoets, Bertram Koeleman en Thomas Heerma van Voss zou je ook tot die ‘tegentrend’ kunnen rekenen, net als zij beleeft Hofland zichtbaar plezier aan fantaseren, verdraaien en vervreemden.'

- Trouw

​

'Tom Hofland schrijft aandachtig en toch compact, wars van ironiseren of flauwig­heden. Kleine en grote verhalen wisselen elkaar af tot er een crisis, in de vorm van ziekte en conflict, toeslaat, waarna Hofland zijn zorgvuldig geconstrueerde kaartenhuis dramatisch ineen laat storten. (...) De structuur, spanningsboog en thematiek van Lyssa lijken zo uit de Russische Bibliotheek te zijn geplukt, maar de vertelling en stijl hebben de vlotheid van hedendaags proza. (...) Deze kunstige debuutroman krijgt daardoor de sfeer van een romantisch sprookje, dat net zoals de beschreven liefde voornamelijk is ontsproten aan de fantasie van de tragische held.'
- De Groene Amsterdammer

​

'Gevoel en verbeelding, dat zoekt Hofland. Daar gaat het toch allemaal om in literatuur? (...) Hofland wil de zaken in alle oprechtheid tonen, ons aan de hand meenemen, als een gelukkige schrijver alles aan ons laten zien. Dat zit ook in zijn stijl die zo gewoon mogelijk wil zijn, een toonstijl wil zijn, geen beweringstijl en die daardoor steeds ongewoner wordt. Er gaat iets merkwaardig bevrijdends uit van deze stijl. (...) Het maakt hem in deze roman [Vele Vreemde Vormen] niet uit of hij ergens wel of niet toe hoort of een nieuwe stroming vertegenwoordigt. Bijvoorbeeld die van de Nieuwe Dromerigheid.'
- Kees 't Hart in De Groene Amsterdammer

​

'Irrationaliteit accepteren – dat is de belangrijkste les voor Tomás. Dat geldt evenzeer voor Hoflands lezers: de vereiste open leeshouding en de droomachtige inhoud van Vele vreemde vormen grijpen mooi in elkaar. Je kunt je maar beter laten meevoeren, door de verhalen die de personages vertellen, langs onverklaarbare feiten, die de verbeelding aanspreken. (...) Een wat lossere, magische blik op de werkelijkheid biedt de mogelijkheid om te ontsnappen aan de grauwe realiteit van alledag – die biedt vrijheid. Jonge fictieschrijvers die daarvan zijn doordrongen, zijn een aanwinst voor onze literatuur.'
- NRC Handelsblad

​

​

​